Albicelestes pokonują Holendrów dopiero w rzutach karnych i zagrają w finale z Niemcami. Wczoraj po raz pierwszy naprawdę zobaczyliśmy Argentynę-drużynę.

To będzie powtórka dwóch finałów z rzędu: z 1986 i 1990. Pierwszy wygrała Argentyna, a właściwie Diego Maradona otoczony niezbyt wybitnymi kolegami (3:2). Drugi wygrali Niemcy po kontrowersyjnym karnym, z którego padł jedyny w tamtym meczu gol.

Biskup Kościoła Maradońskiego, Guilherme Homsy pozuje do zdjęć i udziela błogosławieństw przedmeczowych

Poranna prasa w Brazylii była dzisiaj okrutna. W imieniu narodu wykonała publiczną chłostę na piłkarzach i ich trenerze.

W „O Globo” zatytułowało główny artykuł trzeba słowami:

WSTYD

OBRAZA

UPOKORZENIE

W nadtytule – zniemczony neologizm: Mineiratzen. Po portugalsku: mineiraco, słowo, które będzie od teraz upamiętniało sromotną klęskę Brazylii 8 lipca 2014 r. na stadionie Mineirao w Belo Horizonte. Czytaj całość »

Po wczorajszym półfinale, w którym Brazylia poniosła największą klęskę w historii futbolu w tym kraju, traumatyczne maracanazo z 1950 r. wydaje się całkiem sympatycznym wspomnieniem/wydarzeniem.

Do historii Brazylii i brazylijskiej piłki wchodzi imię nowego arcynieszczęścia, nowej traumy, o której będzie się mówiło przez lata, a może dziesięciolecia. Mineiraco (po portugalsku) lub mineirazo (po hiszpańsku) – od nazwy stadionu Mineirao w Belo Horizonte. Największa gazeta, „Folha de S.Paulo”, napisała: „Brazylia ponownie upokorzona w trakcie próby wygrania mundialu u siebie”.

Pierwszą próbę 64 lata temu zakończyło maracanazo (od nazwy stadionu Maracana w Rio de Janeiro), czyli porażka 2:1 z Urugwajem w finale mistrzostw świata w 1950 r. Urugwajski zawodnik Alcides Ghiggia, który strzelił wtedy drugiego gola, powiedział po latach, że Maracanę zdołało uciszyć tylko trzech ludzi: Frank Sinatra, Jan Paweł II i on. Maracanazo było traumą, rodzajem klątwy, którą na okrągło wspominano przed tym mundialem. Czytaj całość »

Ma już w dorobku jeden puchar świata z Brazylią w 2002 r., ale zna też smak porażki. Dwa lata po zwycięskim mundialu, jako trener Portugalii, przegrał finał Euro nie z futbolową potęgą, lecz z Grecją.

Luiz Felipe Scolari, zwany tu Felipao, czyli Wielki Filip, a dosłownie – Filipisko, pokazał już na tym mundialu swoją szpetną twarz. Był mecz z Kolumbią, ćwierćfinał. Jego drużyna wybiegła na boisko grać w piłkarską wolną amerykankę. Padł rekord fauli na mistrzostwach i to Brazylijczycy, nie ich rywale, zdecydowali, że oglądaliśmy takie pseudowidowisko. Dokładnie: Scolari.

Brutalność, brzydka gra, ale i skuteczność to jego marka. Ukształtował go futbol z południa Brazylii, trochę podobny do argentyńskiego, który tutejsi znawcy przeciwstawiają futbolowi tanecznemu, z którego słyną Brazylijczycy. Okazuje się, że Brazylia niejeden ma styl. Czytaj całość »

Hitem ostatnich dni są w Rio de Janeiro flagi narodowe wielu krajów, w które wkomponowano romb i kulę z rozgwieżdżonym niebem z brazylijskiej flagi. Czytaj całość »

Obie pary półfinałowe europejsko-latynoskie: Brazylia – Niemcy i Argentyna – Holandia. Na pewną siebie Brazylię padł niepokój: czy damy radę bez Neymara?

Półfinały będą pewnie zamurowane, zablokowane, uszczelnione i zaautobusione. Będzie chodzenie na paluszkach, uważanie na każde podanie i wyrzut z autu. W 1/8 finałów był jeszcze artystyczny futbol, ale od ćwierćfinałów coraz go mniej. To nie Barca Guardioli czy Bayern Heynckesa z mistrzowskiego sezonu 2012/2013, które co by się nie działo, jaka by nie była stawka, grały zwykle tak, że dostawało się wypieków.
Czytaj całość »

„Jeśli zdobycie mistrzostwa zależałoby od złamania nogi Messiemu, on [Scolari] da takie polecenie” – powiedział jakiś czas temu znany w Brazylii komentator. Wczoraj Brazylia Scolariego pokazała, że taka supozycja nie ma nic z przesady.

Brazylijczycy wyszli jak na ring wolnej amerykanki, nie boisko, a hiszpański sędzia gwizdał bądź nie gwizdał wyraźnie dla gospodarzy. Trudno prowadzić kibicowskie spory na wrażenia, bez twardych danych. Każdy widzi trochę co innego, w zależności od tego, dla której drużyny bije mu/jej serce. Czytaj całość »

Kolumbijczycy, dzisiejszy rywal Brazylii, grają na mundialu dopiero po raz piąty. Nigdy nie doszli tak wysoko. Czy odeślą gospodarzy na ławy kibiców?

Pokazali radosny, brawurowy, bramkostrzelny i zarazem dobrze zorganizowany w defensywie futbol. Chciałoby się rzec: połączyli widowiskowość miłą dla oka kibica z ostrożnością i pilnowaniem tyłów, potrzebnymi zawsze, a w wielkim turnieju jeszcze bardziej. Strzelili 11 goli, stracili tylko dwa.

Teraz oni!

Kilkunastu młodych mężczyzn musi unieść nadzieje i oczekiwania całej wieeelkiej Brazylii. Nic dziwnego, że niektórzy nie wytrzymują takiej presji.

Że coś pęka, widać było w meczu z Chile, gdy okazało się, że o awansie do ćwierćfinałów zdecydują rzuty karne. Wrażenia sprzed ekranu telewizora były takie: bramkarz Julio Cesar miał mokre oczy i (chyba) przełykał łzy; kapitan drużyny Thiago Silva, mający reputację superzrównoważonego emocjonalnie, chował głowę między kolanami, to patrzył w niebiosa, jakby prosił Boga o pomoc. Nawet pewniak Neymar, gdy miał wykonać swój strzał, wyglądał, jakby szedł na ścięcie.

Karykatura Neymara do kupienia na Copacabanie

Widowiskowa, emocjonująca, dramatyczna była ta druga runda mundialu. Aż szkoda, że (prawie) wszyscy nie mogli przejść dalej.

Spójrzmy najpierw na tych, który pożegnali się z mistrzostwami w tej rundzie rozgrywek.

Chile (po meczu z Brazylią). Zwyczajny pech. Gdyby w ostatnich minutach dogrywki piłka, odbijając się od poprzeczki, wpadła do bramki, nie byłoby karnych – i to Chile przeszłoby do ćwierćfinałów. Zdecydowały rzuty karne – a najbardziej ostatni strzał chilijskiego zawodnika w słupek. Poza tym Chile w niczym nie gorsze od Brazylii, momentami grające pewniej, solidniej od gospodarzy.

Większość drużyn, którym kibicują ci malowniczy przebierańcy odpadła już z mundialu

Czytaj całość »